De band

Op de academie koos ze voor woninginrichting,maar dat vond ze al snel oppervlakkig, dus nam ze er tuinarchitectuur bij.  Dat leek niet veel met elkaar te maken te hebben, maar ze kon het goed combineren.  Binnen- en buitenshuis.  In het tweede jaar was ze op zoek naar een baantje en kreeg een tip van een vriend,  dat een bekende zanger op  zoek was naar een werkster. Hij woonde niet bepaald in de stad, maar het ging met de bus, want die stopte zowel voor haar huis als de zijne.  Ze belde op, maakte een afspraak en reed er heen. Toen ze voor de deur stond en aanbelde, deed niemand open.  Daar was ze niet blij mee, wachtte een poos en belde nog eens. Geen reactie, vervolgens liep ze naar de achterkant. Hier was de keuken dat kon ze door de ramen zien. Bovendien dat de bewoner een werkster hard nodig had. Plotseling ging de deur open en de man stond voor haar. Hij was erg slaperig en gaapte voortdurend: wanneer kun je beginnen, vroeg hij aan de deur. “Eh woensdagmiddag”. Goed zei hij:  kom dan woensdagmiddag . Hier heb je de sleutel. Tot woensdag”. Hij deed de deur dicht en verdween gapend. Bente keek hem na en keek nog een paar keer om. Daarna reed ze naar huis.  De afgesproken woensdag kwam ze aan om een uur en ruimde de keuken op, maakte deze  schoon en stofzuigde de kamer en de gang. Toen had ze er genoeg van. Opeens ontdekte ze een enveloppe op de keukentafel. Daar lag een enveloppe met geld, dat was voor vier uur werken. Dus ging ze nog een uur aan het werk, gaf planten water, hoewel er  alleen maar dode planten leken te zijn dus dat had weinig  zin. Daarna klom ze de trap op. God, wat een troep. Ze ruimde de slaapkamer op. Na een uur ging ze naar huis, ze was diep onder de indruk van het huis en de inhoud.  Na een paar maanden opruimen, stofzuigen en bedden opmaken, had ze er genoeg van. Ze had de bewoner niet meer gezien, maar elke week lag er keurig een enveloppe op de tafel. Het huis had geen systeem en ook nog eens een aantal lege kamers. Nu daar hoefde ze zich niet om te bekommeren.

Bente keek voor zich uit. Ze kon tenslotte wel begrijpen,waarom sommige vrouwen zo negatief konden zijn over mannen als Tim White.  Het probleem was dat er teveel vrouwen waren, die  zo’n man in stand hielden en daar trots op waren. Helaas was dat ook voor anderen de reden om zo iemand te verafschuwen. Een partner te  delen met wie-weet-hoeveel anderen maakt een man niet meer aantrekkelijk, hij verliest teveel aan respect.  Wie gaat er nu zo om met zich zelf en anderen? En een vrouw die zelf kunstenaar was, kwam niet aan de bak. Ze kon beter weggaan en zelf iets beginnen. Mannelijke popsterren waren niet de juiste types hiervoor.  Het was immers niet de rol van hun partner om zelfstandig te zijn. Om met hun werk te pronken. Integendeel, je werd veroordeelt tot eeuwige muurbloem of de eeuwige vrouw-van. Zelfstandigheid was er nooit. Nu hoefden popsterren zich daar niets van aan te trekken. Er waren enorm veel vrouwen, die graag mevrouw wilden zijn. En dat was allemaal best, zolang een ander ook een eigen mening mocht hebben. Maar in de buurt van sterren heerst een sterren kultuur en die kon nogal rigoureus zijn.

Bente voelde zich trots en blij. Ze wist wat haar te doen stond. “ Ik heb geen excuses gekregen over zijn gedrag. Het zou hem op zijn minst eens kunnen spijten wat hij gedaan heeft”.

Edward keek hulpeloos  voor zich uit en Bente vroeg hem om nu niet in zijn gebruikelijke gejammer uit te barsten, maar een behoorlijke reactie te geven. “ Het is mij bekend, hoe ziek, zielig naar en akelig de man is, maar in dit geval gelooft geen mens dat. Als hij of jij niet behoorlijk kunnen onderhandelen is dat niet mijn zaak.

Heb ik je alle anekdotes al verteld over de tijd, dat ik met Edward samenwoonde?

Uheum nee, laat maar,  ik geloof het wel. En bovendien ken ik ze allemaal al.

En ze schoten beiden in de lach.

Wij hebben Edward toen aangeraden om een relatie met jou te beginnen en die wilde vriendin eens  links te laten liggen. Hij was voortdurend in de  mineur in die tijd.

Ja, dat verhaal ken ik. Maar dat samenwonen duurde niet zo lang, al was het  een leuke tijd. Echt. Alles was aangenaam spannend, zowel het grote gele huis als Edward zelf. En  in de tijd dat wij samen waren, kwam er  een ongekende rust. Eigenlijk vond ik dat heerlijk.

Edwin knikte bedachtzaam: ja,  dan kun je je op je werk concentreren.

Lisa Woolworths wil je spreken, dat is de manager van Tim White.

Bente haalde haar schouders op: laten we dat dan maar doen niet waar.

De vrouw was anders, ze sprak vriendelijk. Nodigde haar uit in een restaurant nam haar serieus.

U bent niet erg blij met de vriendschap met Edward La Grange nietwaar.

Ik begrijp hem niet. Wat een verslaving aan die Tim. De man kan geen dag zonder Tim en hij vergeet wat voor mensen hij om zich heen heeft. Ik heb hem geholpen om zijn band groot te krijgen en als de heer White iets zegt, gaat dat voor alles. Zo zit ik niet in elkaar. Met White heb ik  niets te maken.

Nee, nee, dat stellen wij dan ook zeer op prijs. U kunt uzelf redden. Dat is duidelijk. Het spijt ons allemaal bijzonder dat deze situatie is ontstaan.

Tenslotte ontaarde de vriendschap in manipulatie en dreigementen, nog minder reden om de heer La Grange te bezoeken. Zo aardig is hij niet geweest tegen mij.

Nee, het berust allemaal op een misverstand. De heer White dacht dat u akkoord gegaan was met de maatregelen die er genomen waren tot zijn bescherming.

Bente haalde haar schouders op: wel dan moet hij wel ergens een handtekening of zoiets van mij hebben. Ik heb niets ondertekend en het hele onderwerp bescherming van Tim White is tussen hem en mij nooit aan de orde geweest.

Wij hebben een handtekening.

Van wie dan, kunt u mij dat laten zien? De vrouw haalde een document te voorschijn. Bente bekeek het: De  handtekening van Edward herken ik  en die ander is van zijn huidige vrouw Annika.

Hij zei indertijd dat het zijn vriendin was en dat u dat was.

Nu hoe dan ook, mijn handtekening staat er n iet onder. En ik kan me niets herinneren van deze map. Staat er een datum op. Jawel, als ik het niet dacht, ik woonde indertijd in Hoevelaken in het midden van het land met mijn gezin en had geen enkel contact met Edward la Grange. Dat was pas tien jaar later, toen ik weer naar het Noorden van het land verhuisde. Ik vind het bovendien erg merkwaardig, er staat nogal een andere naam op dit document. De mijne komt daar nu niet mee overeen.

Ik ben nog niet zo lang in dienst bij de Tim en heb dit document opgezocht.

Verbeelding

Beste Bente.Als ik jou zo hoor dan ben je in de war. Dat komt omdat je verliefd bent of een obsessie hebt over een beroemde popster, of over de veel fantasie beschikt. Of alles tegelijk.
De man die dit zei was een man van rond de vijftig, met grijs haar en degene tegen wie het gezegd werd was de vrouw die naast hem zat achter het glas van een terras. het terras gaf uitzicht op een druk verkeersplein.